–Η ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου και της κοινοβουλευτικής κυβέρνησης της Κύπρου, από την αμερικανοκίνητη Χούντα στις 15-Ιουλίου 1974, ήταν η καλύτερη αφορμή για τον πρώτο Ατίλλα στις 20 Ιουλίου 1974. Την ίδια μέρα κηρύχτηκε από τη Χούντα γενική επιστράτευση στην Ελλάδα, που αποκάλυψε την χαοτική έλλειψη οργάνωσης και σχεδιασμού. Αναλυτικά για τις 33 δραματικές μέρες του 1974, έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενη ανάρτησή μας. Δυστυχώς μετά τις πρόσφατες εκλογές, πλήθυναν και στη Ελληνική Βουλή οι ακροδεξιοί και δεξιοί νοσταλγοί-απολογητές της Χούντας. Οπότε χρειάζεται να θυμίσουμε για ακόμα μια φορά τον ψευτοπατριωτισμό των ξενοκίνητων συνταγματαρχών, παρόλο που πέρασαν 49 χρόνια από τα τραγικά γεγονότα του 1974, για τα οποία οι πρωταίτιοι, δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα χρόνια που ακολούθησαν, δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες πολλές συγκλονιστικές μαρτυρίες για την επιστράτευση του 1974. Σαν Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας, παρουσιάζουμε σήμερα μια μαρτυρία που αναφέρεται και στη Λέσβο :
Μαρτυρία Νίκου Τσιριγώτη.
« Δύο μήνες μετά την 28μηνη θητεία μου στη ΣΕΤΤΗΛ, εργαζόμουν στα Χανιά σαν μουσικός. Στις 20 Ιουλίου 1974 ξυπνώ από τα εμβατήρια που ακουγόταν παντού και μαθαίνω ότι κηρύχτηκε επιστράτευση, γιατί έγινε τουρκική εισβολή στη Κύπρο. Σύμφωνα με το Φύλλο Πορείας μου, έπρεπε να παρουσιαστώ στη Μυτιλήνη, οπότε έτρεξα στο Λιμάνι και πρόλαβα το πλοίο ΜΙΝΩΑ, που έφευγε για Πειραιά, κατάμεστο από επιβάτες. Το πρωί στον Πειραιά αντικρίζω χιλιάδες επίστρατους που φεύγουν και έρχονται προς και από διάφορους προορισμούς. Τα μεγάφωνα αναγγέλλουν ότι το πλοίο ΟΙΑ αναχωρεί για Μυτιλήνη. Το προλαβαίνω με την ψυχή στο στόμα. Το επίταξαν ενώ ήταν για επισκευή στο Σκαραμαγκά, με μόνο εφόδιο πόσιμο νερό για τους επιβάτες. Και αρχίζει μια δραματική «κρουαζιέρα» στο Αιγαίο, με πρώτο λιμάνι το Λαύριο από όπου παραλάβαμε ένα Λόχο, που τον αποβιβάσαμε στη Μύρινα. Μετά πιάνουμε Μούδρο για να αφήσουμε υλικά και επιτέλους βάζουμε πορεία για Μυτιλήνη. Αρμενίζοντας ανοιχτά από την Τρωάδα, έπλεαν 200 μέτρα δίπλα μας 3 γέρικα τουρκικά πολεμικά. Έτσι το ΟΙΑ δεν μπαίνει στο στενό του Μολύβου και τουρκικών ακτών, αλλά φέρνει βόλτα τη Λέσβο για να πλεύσει στη Μυτιλήνη, μέσω Σιγρίου, Πλωμαριού και Κουτσουμπάρας. Φτάνουμε μετά από ταξίδι 40 ωρών, πίνοντας μόνο νερό! Δεν χρειαζόταν και πολύ σκέψη για να καταλάβεις ότι για όλες αυτές τις μετακινήσεις των επίστρατων, δεν υπήρχε κανένας επιτελικός σχεδιασμός, παρά σπασμωδικές κινήσεις με αποφάσεις στο γόνατο.
Παρουσιάζομαι στη μονάδα μου στο Κιόσκι, με στέλνουν δε σαν τεχνικό ασυρμάτων στο Ίππειος όπου είναι το Κέντρο Διαβιβάσεων και το Αρχηγείο. Παραλαμβάνω στολή με αμπέχονο κατακαλόκαιρα και ένα όπλο Ένφυλντ, χωρίς…σφαίρες, αφού στο κασόνι που ανοίξαμε ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ !!! Στήσαμε ατομικά αντίσκηνα και ανοίξαμε ορύγματα στο χωράφι με τις ελιές δίπλα στο Σχολείο. Προσπαθήσαμε να κάνουμε λειτουργικούς τους ασυρμάτους βγάζοντας ανταλλακτικά από τον έναν και τοποθετώντας τα στον άλλον. Όταν κάποιοι ασύρματοι ήταν έτοιμοι τους φορτώναμε σε μια ‘’ καναδέζα ΄΄ και τρέχαμε να τους τοποθετήσουμε. Χρειαστήκαμε 40 μέρες να καταφέρουμε να στήσουμε Δίκτυο Επικοινωνίας όλων των μονάδων που είχαν σκορπιστεί στο Νησί. Υπηρέτησα συνολικά 100 μέρες και μπορώ να πω με πλήρη επίγνωση ότι η κατάσταση οργάνωσης των μονάδων στο ακριτικό Νησί μας, ήταν χαοτική. Στους επίστρατους υπήρχε μεγάλη αγανάκτηση για όλα αυτά, αλλά και από την φασιστική συμπεριφορά ανίκανων χουντικών αξιωματικών, που οδήγησε μερικές φορές και σε χειροδικίες. Σταματώ σε αυτά τα λίγα, από τα ανείπωτα που ζήσαμε τις 100 μέρες της επιστράτευσης και μας πληγώνουν μέχρι σήμερα.
Εύχομαι η πατρίδα μας να μην ξαναζήσει τέτοια τραγική κατάσταση».
