Εκεί που ο Αλκαίος ανταμώνει τον Αρίωνα, μια γειτονιά με πυκνό παρελθόν κοινωνικών αντιθέσεων και γεγονότων
Από την προκυμαία της Μυτιλήνης ξεκινά ο δρόμος του ποιητή Αλκαίου, που τόσο παραστατικά ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης, και ανεβαίνοντας διασταυρώνεται με το δρόμο του μουσικού Αρίωνα. Μια και σαυτή τη γειτονιά γεννήθηκα και μεγάλωσα τις δεκαετίες του 50 και του 60, μου έρχονται στο νου εικόνες και διηγήσεις, για γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα γύρω στενά και στα πυκνοδομημένα κτίρια.
Τσιρακέλι από 5 χρονών στο γωνιακό τσαγκαράδικο του κυρ-Λευτέρη Κορωναίου, στέκι και περαντζάδα πολλών συντοπιτών πελατών και μη, έβλεπα και άκουγα πολλά που μου έμειναν ανεξίτηλα. Από το απεναντινό Α΄ Αστυνομικό Τμήμα θλιβερές μνήμες ( τρομαχτικές για ένα παιδί ) ανθρώπων με χειροπέδες να τους οδηγούν οι χωροφύλακες στα κελιά, άλλους για ποινικά αδικήματα, αλλά και πολλούς γνωστούς αριστερούς για ανακρίσεις, βασανισμούς, μεταγωγές, φυλακίσεις και εξορίες. Στην αυλή του τμήματος σε μια αποθηκούλα δίπλα στα κελιά, ο κυρ-Αποστόλης είχε κουρείο και καφετζίδικο για τους κρατούμενους. Μετά τη χούντα έμαθα ότι ο κυρ-Λευτέρης που δεν εκδηλωνόταν, ειδοποιούσε πάντα τους υπεύθυνους της ΕΔΑ για τις συλλήψεις. –Άκουγα ότι στο ίδιο αστυνομικό τμήμα κρατήθηκαν κατά την μεταγωγή τους τον Οκτώβρη του 1935, ο παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός και ο ποιητής Κώστας Βάρναλης, όταν ο διχτάτορας Κονδύλης τους εξόρισε στον Άη-Στράτη. Εδώ στρίμωξαν και ανέκριναν τη μεγαλοβδομάδα του 1969, όλους τους θαμώνες φοιτητές από τη καφετέρια «ΔΙΕΘΝΕΣ» του Δάλα (που ήταν δίπλα στο Πανελλήνιο), για να εντοπίσουν ποιά οργάνωση έριξε αντιδιχτατορικές προκηρύξεις το προηγούμενο βράδυ!
Απέναντι από το τσαγκαράδικο ο οίκος της φημισμένης μοδίστρας κυρίας Ευάδνης, όπου 15 φτωχοκόριτσα δούλευαν πρωί-απόγευμα για ένα πενιχρό μεροκάματο και για να μάθουν τη περιζήτητη τέχνη. Ακριβώς αποκάτω, πιασμένη πάντα η θέση στο δρόμο για την πανάκριβη πράσινη Σεβρολέτ του Σουρλάγκα, με τον συμπαθή οδηγό που έβγαζε με υπόκλιση το καπέλο όταν επιβιβαζόταν το αφεντικό βγαίνοντας από τα παρακείμενα γραφεία της βυρσοδεψίας. Στην ίδια γωνιά ήταν το σπίτι του δημογέροντα Χατζηγιωργάκη Μάνδρα( όπως γράφει ο Στρατής Αναγνώστου στα ΛΕΣΒΙΑΚΑ ), που πρόδωσε στον Τούρκο Διοικητή τις κινήσεις των Φιλικών συμπατριωτών μας το 1821.
Πιο πάνω στην Αλκαίου το οδοντιατρείο που άνοιξε μετά τις πολιτικές διώξεις της, η Στάσσα Παπαγρηγορίου ( ανιψιά του Απόστολου Αποστόλου). Λίγο πιο πάνω το γνωστό κτίριο της Ένωσης Συνεταιρισμών, όπου οι πραιτοριανοί μπουραντάδες, προφυλάκισαν την ηγεσία του λεσβιακού ΕΑΜ στις 31 Μάη 1945, όπως γράφει ο Απόστολος Αποστόλου στο βιβλίο του ΜΝΗΜΕΣ. Στην επόμενη γωνιά, η οικία Καψιμάλη όπου ο Αντώνης Πλάτων συγκέντρωνε τα πολύτιμα αρχεία λεσβιακών εφημερίδων και εντύπων. Ανεβαίνοντας την Αλκαίου στα δεξιά η Γυναικολογική κλινική Σάββα, όπου από το 1983 ο Δήμος εγκατέστησε το ΚΑΠΗ. Πιο χαμηλά στην Αλκαίου ο πολυμάστορας κύριος Μίλερ ( μάλλον παρατσούκλι ), επιδιόρθωνε κάθε είδους συσκευή και εργαλείο. Δίπλα του το πρακτορείο εφημερίδων και περιοδικών του Βρεττού.
Στο μικρό δρομάκι που έμενα ( Ευνίκης ) παράλληλο με την Αλκαίου, είχαμε γείτονα τον πράο και θυμόσοφο Δημήτρη Αξιώτη αρχισυντάκτη της Δημοκρατικής Λέσβου ( και αργότερα του Εμπρός ), που τον εξόριζαν σε κάθε ανώμαλη περίοδο. Στο βάθος λειτουργούσε και οίκος ανοχής, όπου οι πελάτες τρύπωναν με μέτρα προφύλαξης από αδιάκριτα μάτια. Αλλά η γωνιά Αρίωνος και Ευνίκης( κλινική Βέτσου και σήμερα γραφεία ΤΕΕ ), έβγαλε και…Πρόεδρο Δημοκρατίας στη Κύπρο, τον Γιώργο Βασιλείου την πενταετία 1988-1993 με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ. Ο οφθαλμίατρος πατέρας του, κυνηγημένος από τους Άγγλους αποικιοκράτες, έφυγε από την Κύπρο και έφερε την οικογένειά το 1933 στην Αθήνα και το 1936 στη Λέσβο. Λίγες μέρες πριν καταλάβουν τη Λέσβο οι Γερμανοί το 1941, διέφυγαν μέσω Αϊβαλιού στη Κύπρο, αφού η ζωή τους κινδύνευε λόγω… αγγλικής υπηκοότητας και αριστερών φρονημάτων. Είχαμε την τύχη αυτά να μας τα διηγηθεί ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλείου, όταν τον τίμησε ο Δήμος Μυτιλήνης. Στο ισόγειο της κλινικής Βέτσου, σε μια αποθηκούλα γινόταν από ιερολοχίτες διανομή τροφίμων της UNRA, αλεύρι, ζάχαρη, κίτρινο τυρί, μπομπότες, με πιο περιζήτητα τα άδεια τσουβάλια που οι μάνες μας μεταποιούσαν σε παιδικά σορτσάκια, μαγιό, εσώρουχα κ.λ.π.
Στο προαύλιο του Αι Θαράπη, γινόταν οι μεγάλες θρησκευτικές τελετές, αλλά και τα παιχνίδια των παιδιών από όλους τους γύρω δρόμους. Και εδώ είχαν γίνει δραματικά γεγονότα στις 10 Φλεβάρη 1936 όταν χιλιάδες πεινασμένοι άνεργοι συντοπίτες μας από τη πόλη και τα χωριά, ξεσηκώθηκαν και ζητούσαν από τις αρχές διανομή ψωμιού!!! Δεν εισακούστηκαν και έσπασαν φούρνους, όπως του Πατάκα ( μετά Βαΐτη-Δοκτορίδη ) στη γωνιά Αλκαίου και Ερμού, στη συνέχεια δε χωροφύλακες που βγήκαν από το Α΄ Αστυνομικό Τμήμα τους κυνηγούσε στο προαύλιο του Αι Θαράπη ρίχνοντας στο ψαχνό, όπως κατέγραψε ο Αρίστος Πολυχρονιάδης («Συναξάρια» Παναγ. Κουτσκουδή).
Πιο τυχερός από τα άλλα μωρά της γειτονιάς, με βάφτισε η συμπαθέστατη γειτόνισσα κυρία Μαρίτσα Κωνσταντινίδου, αδερφή του τότε Δημάρχου Πετρόπουλου.
Σταματώ εδώ γιατί η γειτονιά ήταν μεγάλη, συνόρευε άμεσα με την αγορά και είχε έντονη καθημερινή ζωή, σαν ένα από τα κοινωνικά επίκεντρα της πόλης μας. Οι προσωπικές εμπειρίες και οι διηγήσεις αυτά τα πρώτα είκοσι χρόνια της ζωής μου, οι έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, τα γεγονότα βαρβαρότητας αλλά και ανθρωπιάς, έμαθαν πολλά σε μένα και στους συνομήλικους, που είχαμε τη τύχη να μεγαλώσουμε εκεί που ο Αλκαίος …ανταμώνει τον Αρίωνα.
