Για τον συμπατριώτη μας Αριστείδη Κυριαζή, με την πολύμορφη πολιτιστική και κοινωνική προσφορά
Δεν είναι πια μαζί μας ο αξιαγάπητος και ευγενικός Αριστείδης, που δεν σταμάτησε να ερευνά και να γράφει μέχρι τις τελευταίες του μέρες, ενώ έδινε μάχη ζωής με την «παλιαρρώστια». Γεννημένος το 1946 στην Καλλονή, είχε ακόμα αρκετά χρόνια να χαρεί την οικογένειά του και να μας χαρίζει τα όσα ιστορικά ανακάλυπτε από τις βιβλιογραφικές και επιτόπιες έρευνές του. Πέρα από το περιεκτικό του βιογραφικό που έδωσε στη δημοσιότητα η Ο.Λ.Σ.Α., (το παραθέτουμε παρακάτω), επειδή γνωρίζαμε ότι παράλληλα με την πολιτιστική του προσφορά, θήτευσε και σε κοινωνικά κινήματα εκπαίδευσης, ειρήνης και αφοπλισμού, ζητήσαμε από την οικογένειά του στοιχεία για αυτές του τις δράσεις.
Ευχαριστούμε θερμά τη σύζυγό του Κωνσταντίνα Βάκκα-Κυριαζή (συγγραφέα του βιβλίου Η ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ) και την κόρη του Ρηνιώ Κυριαζή (ταλαντούχο ηθοποιό), για τα παρακάτω στοιχεία που μας έστειλαν.
Η Συνδικαλιστική του δράση:
1975-1979: Μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Λειτουργών
Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ),
1976-1977:Αντιπρόεδρος της ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας,
1978-1982: Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων (Πρόεδρος-Γραμματέας-Ταμίας)
1980-1981: Αιρετό μέλος του ΠΥΣΔΕ Ιωαννίνων (Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Επιπλέον βιογραφικά στοιχεία από τη συμμετοχή και τη κοινωνική- πολιτιστική του δράση :
1983-1986: μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοτικού Θεάτρου
Ιωαννίνων (ΔΗΠΕΘΕ), ορισμένος από το Δημοτικό Συμβούλιο Ιωαννίνων,
1991-1994 μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δημοτικού Ραδιοφώνου
Ιωαννίνων, ορισμένος από το Δημοτικό Συμβούλιο Ιωαννίνων,
1985-1995, ιδρυτικό μέλος του “Θεατρικού Εργαστηρίου Ηπείρου” (ΘΕΗ), και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του επί σειρά ετών,
1983-1985, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Κινηματογραφικής Λέσχης Ιωαννίνων,
1984-1985, μέλος της Πανελλήνιας Διοίκησης της “Αδέσμευτης Κίνησης
Ειρήνης” και
1985-1986 μέλος της Διοίκησης της “Αντιπυρηνικής Πρωτοβουλίας Ιωαννίνων” (ΑΠΙ).
Ίσως να μην γνωρίζετε ότι:
Από το 1979 δημοσιογραφούσε σε εφημερίδες και περιοδικά: εφημερίδες των
Ιωαννίνων “Παρατηρητής της Ηπείρου”, “Ηπειρωτικός Αγών”,
“Ελευθερία”, περιοδικό “Ενοικιάζεται”, υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού
“Διάβαση”, αρχισυντάκτης (1981-1984) της εφημερίδας “Ο Νέος Αγωνιστής της
Ηπείρου”, καθώς επίσης έγραφε από το 1985 σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά “Αυγή”, “Εποχή”, “Αντί”, “Αντιτετράδια της εκπαίδευσης” και από το 1995
στην εφημερίδα “Επικοινωνία” της Καλλονής Λέσβου.
Ασχολήθηκε και με την τηλεόραση: παραγωγή, σκηνοθεσία και παρουσίαση το 1991, της εκπομπής του “Δυαδικές Επισημάνσεις” στο κανάλι IN CHANEL των Ιωαννίνων, με θέματα εκπαιδευτικά, πολιτιστικά και πολιτικά, καθώς και εκπομπές στο ραδιόφωνο, το 1986, στον ραδιοφωνικό σταθμό “Ηχώ” των Ιωαννίνων. Συμμετείχε σε έκθεση φωτογραφίας στα Ιωάννινα και στη Μυτιλήνη, με τίτλο “Από την Ανατολή στη Δύση” το 1983, με φωτογραφικό υλικό από το Αιγαίο Πέλαγος και το Ζαγόρι της Ηπείρου.
Με εκτίμηση
Κωνσταντίνα Βάκκα-Κυριαζή.
Στον επικήδειο αποχαιρετισμό του ο Σταύρος Βαλτάς ανέφερε: «…Ήσουν απλός, ήρεμος, μειλίχιος με το γλυκό μειδίαμα αποτυπωμένο στο πρόσωπό σου.
Ήσουν από τους ανθρώπους που χαίρονται να δίνουν. Επιζητούσες τη χαρά μέσα την αγάπη που έδινες στους άλλους. Αλτρουιστής στο έπακρο, δεν αρνήθηκες ποτέ τη βοήθειά σου σε όποιον τη ζήτησε. Παρέδιδες μαθήματα ανιδιοτελώς σε νέους από όλες τις γωνιές της γης». Ο Φώτης Βασίλογλου έγραψε σε ανάρτησή του: «…Προχθές ένα μοσχομυριστό λουλούδι της ύστερης Λεσβιακής Άνοιξης έγειρε να ξαποστάσει… Σήμερα η αττική γη σκέπασε τον λεσβολάτρη και πολυγραφότατο δάσκαλο κι ερευνητή, τον αγαπητό μας Άρη… Ένας καλός άνθρωπος, που λάτρεψε το νησί που τον γέννησε και ιδιαίτερα τα χωριά που ρίζωσαν οι πρόγονοι… Την Καλλονή και το Πλωμάρι». Ο Αριστείδης Καλάργαλης έγραψε στην Εφημερίδα των Συντακτών: «…Στις έρευνές του ήταν εξονυχιστικός, οι διασταυρώσεις των πηγών πολλές. Δεν αρεσκόταν σε μια δημοσίευση και άποψη. Ρωτούσε συνεχώς μέχρι να κατασταλάξει στη δική του άποψη. Παράλληλα έδινε ό,τι του ζητούσες, από το αρχειακό υλικό που εντόπιζε, δεν το κρατούσε για τον εαυτό του».
Το έργο του και το χαμόγελό του ας ζει για πάντα κοντά μας…
