Από τη δράση της Λεσβιακής Κίνησης Μαθητών (ΛΕΚΙΜ)

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ- «Επιδόθει εις τους προς ούς η ειδοποίησις»… «…μη διαθέσητε καθ’ οιονδήοτε τρόπον μέχρις ότου αποφανθή σχετικώς ο κ. Εισαγγελεύς Πλημμελειοδικών Μυτιλήνης, διότι καθ’ ημάς η κατ’ αυτόν τον τρόπον συλλογή χρημάτων αποτελεί παράβασιν του Νόμου 5101 του 1931».

Οι φωτογραφίες είναι από την μαθητική πορεία του Νοέμβρη του 1975 στη Μυτιλήνη που είχε διοργανώσει η Λεσβιακή Κίνηση Μαθητών. Η ΛΕΚΙΜ διοργάνωνε πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά παράλληλα συντόνιζε και τα αιτήματα των μαθητών για καλύτερη μόρφωση, αναβάθμιση των σχολικών κτιρίων, εκδημοκρατισμό της παιδείας κλπ Αυτά ήταν αρκετά για να μπει στο στόχαστρο της (μη αποχουντοποιημένης) Ασφάλειας, με την ενθάρρυνση των τότε κυβερνητικών αρχών. Πρωτοστάτης ο Π.Σελίμης τότε διοικητής της Ασφάλειας (ένας από τους κατηγορούμενους και μη καταδικασθέντες για την δολοφονία του Γιάννη Χαλκίδη στην Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη του 1967). Έτσι μετά από μια κινηματογραφική προβολή που διοργάνωσε η ΛΕΚΙΜ στο Δημοτικό Θέατρο, στις 16 Μαρτίου 1976 τζιπ και περιπολικά της Χωροφυλακής επέδωσαν στα Γυμνάσια και στα σπίτια τεσσάρων μαθητών (πρωταιτίων κατά τους φακέλους τους ), «Αστυρακάκην Κωνσταντίνον του Γεωργίου, Μπουρνούν Ευστράτιον του Νικολάου, Σκοπελίτην Γεώργιον του Δημητρίου, Δούκαν Εμμανουήλ του Κωνσταντίνου, Μαθητάς Γυμνασίου Μυτιλήνης», ειδοποίηση να μην διαθέσουν τα χρήματα από τα εισιτήρια της προβολής πριν αποφανθεί ο Εισαγγελέας, διότι κατά την γνώμη τους… διέπραξαν… παράνομο έρανο (την παραθέτουμε). Ακολούθησαν ανακρίσεις και δύο δίκες, μέσα σε ένα σκηνικό απειλών και καλλιέργειας φόβου μεταξύ των μαθητών, των γονιών και των καθηγητών. Αντίθετα από ότι επιδίωκαν, πέτυχαν να αποκαλύψουν τον αυταρχισμό και την απέχθειά τους απέναντι στη νεολαία, δημιουργώντας θλιβερές εντυπώσεις στην ευρύτερη δημοκρατική κοινή γνώμη. Εκτός από τους τέσσερεις που διώχθηκαν, στο Συμβούλιο της ΛΕΚΙΜ συμμετείχαν οι Γιώργος Αγαπητός, Καλλιόπη Αδαλή, Στρατής Μάγειρας, Σοφία Παυλή, Μάριος Σκαρβέλλης και Αντιόπη Φραντζή. Τις απαράδεκτες αυτές ενέργειες καταδίκασε με καταγγελία της και η Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών.

Αναμνήσεις Στρατή Μπουρνού:

Για λόγους ιστορικούς, παραθέτω μερικά από όσα θυμάμαι, για τον αυταρχισμό και την προσπάθεια τρομοκράτησης, από τις μη αποχουντοποιημενες αστυνομικές αρχές αυτήν την εποχή. (Παρέμειναν κανονικά στις θέσεις τους, Διοικητές Ασφαλείας με έντονες δραστηριότητες, στήριξης του δικτατορικού καθεστώτος και μάλιστα τότε, Διοικητής Ασφαλείας στη Μυτιλήνη, ήταν ο Ταγματάρχης Παντελής Σελίμης, υπόδικος για την δολοφονία, μέσα στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, του αγωνιστή Γ. Χαλκιδη.)

Έφεραν, δύο άνδρες της Ασφαλείας Μυτιλήνης, το πρωί, στίς 16.3.1976, το ειδοποιητήριο, που βλέπετε, στους Διευθυντές των Α καί Β Κεντρικών Σχολείων.

Ζητώντας επίμονα, από τους Εκπαιδευτικούς, να μας βγάλουν από τις τάξεις, προκειμένου να το παραλάβουμε και να υπογράψουμε, ότι λάβαμε γνώση!

Η ενέργεια τους αυτή, φυσικά αποσκοπούσε, στο να τρομοκρατήσει, όλους τους μαθητές, ώστε να μην συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, ή δραστηριότητες, της τότε Λεσβιακής Κίνησης Μαθητών.

Το αποτέλεσμα τους, ήταν το αντίθετο.

Προκάλεσαν οργή και αηδία, στην πλειοψηφία του μαθητικού κόσμου, που απάντησε, με μαζικότερες συμμετοχές, σε εκδηλώσεις, πορείες κ.λ.π. και τέλος, μας εξέλεξαν σχεδόν όλους, όσοι πρωτοστατούσαμε, στο τότε μαθητικό κίνημα, σαν εκπροσώπους τους, στις νεοσύστατες μαθητικές κοινότητες.

Η δίωξη μας έγινε, με Βασιλικό Διάταγμα -του 1931 ! – “περί παράνομου εράνου”.

Στην ολοήμερη ανάκριση μας, -μετά από λίγες μέρες – στην Ασφάλεια Μυτιλήνης, μας είχαν σε ξεχωριστά δωμάτια ,προσπαθώντας να μας εκφοβίσουν.

Καταθέσαμε τότε, ενόρκως, ότι τα έσοδα, από την προβολή της κοινωνικής ταινίας “Τραγική εξομολόγηση”, ήταν μόλις 6 δραχμές!

Αφού -σαν μη κερδοσκοπική εκδήλωση μας -το αντίτιμο του εισιτήριου που είχαμε βάλει, στην προβολή που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο, ήταν πάρα πολύ μικρό.

Επίσης, εξοργίστηκαν τότε στην ανάκριση μας, όταν πριν υπογράψουμε την δακτυλογραφημένη κατάθεση μας, την διαβάζαμε λεπτομερειακά και το γεγονός ότι, όλοι μας, πριν βάλουμε την υπογραφή μας, -με βάση την συμβουλή των δικηγόρων μας-βάζαμε έντονη γραμμή με τον στυλό, (μεταξύ του τέλους του κειμένου και της υπογραφής μας), ώστε να μην υπάρχει περίπτωσή, να προστεθεί κάτι άλλο, από αυτά που είχαμε καταθέσει.

θυμάμαι ότι -σε όλους που διωκόμασταν- μας έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη, να αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις πιέσεις, με θάρρος και στωικότητα -μην ξεχνάτε ότι ήμασταν τότε έφηβοι 16 και 17 χρόνων-η συμπαράσταση και αποδοχή που είχαμε, από την μεγάλη πλειοψηφία των συμμαθητών μας και αρκετών καθηγητών μας. Ήταν ιδιαίτερα συγκινητική και τολμηρή, αυτήν την περίοδο, η συμπαράστασή που είχαμε από γνωστούς Δημοκρατικούς Εκπαιδευτικούς (Σιδέρη Ειρήνη, Σαλαβόπουλος Λάκης, Τόμα Μαρία, Τσέγκος Πολύδωρος, Κουρβανιού Βασιλική κ.ά.)

Κυρίως όμως, στις ανακρίσεις, μας έδινε,-χωρίς να το ξέρουν- απίστευτο κουράγιο και περίσσιο θάρρος -σε σημείο που αυτό, εκνεύριζε τους χουντικούς ασφαλίτες της εποχής- η πολύ νωπή γνώση που είχαμε, για τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια που υπέστησαν, στην διάρκεια της 7χρονης δικτατορίας, συντοπίτες μας φοιτητές, συγγενείς η μη.

Σκεφτόμασταν, πόσο “αστεία” είναι αυτά που εμείς “τραβάμε”, μπροστά στην ηρωική τους στάση και την απίστευτη αντοχή τους, σε απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και εξοντωτικά βασανιστήρια.

Για αυτό νομίζω, ότι έβγαινε, από μέσα μας, το θάρρος και σε αυτήν την ανάκριση, αλλά και σε μετέπειτα ανάλογες διώξεις.

Γιατί μετά από λίγο καιρό, πάλι με πρωτεργάτη τον Ταγματάρχη Π. Σελίμη, οδηγηθήκαμε σε νέες ανακρίσεις και δικαστήρια, με την κατηγορία “περιύβριση αρχής δια του τύπου.”

Επειδή, σε κάποια ανακοίνωση μας -το Προεδρείο Μαθητικών Κοινοτήτων του Β΄ εξατάξιου Γυμνασίου Μυτιλήνης- είχαμε μέσα στο κείμενο μας την λέξη μπάτσος – στην έντυπη διαμαρτυρία μας, για την απαράδεκτη, απαγόρευση της μαθητικής πορείας του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1976, από την Αστυνομία Μυτιλήνης.

Για την ιστορία, σε αυτό το δικαστήριο, μας «έσωσαν», η μεγάλη συμπαράσταση μαζικών φορέων από όλο το νησί, η ασφυκτική παρουσία συμμαθητών μας, που “γέμισαν” το Δικαστικό Μέγαρο Μυτιλήνης και το γεγονός, ότι αυτήν την εποχή παιζότανε, στο σινεμά Αρίωνα, η γνωστή ταινία, με πρωταγωνιστή τον Αλέν Ντελόν “Μπάτσος η αλήτης”!

Μας αθώωσαν, λόγω αμφιβολιών…

Στο άλλο δικαστήριο, με τον δήθεν, παράνομο έρανο, αθωωθήκαμε,

πανηγυρικά!

Στρατής Μπουρνούς, τότε Πρόεδρος των Μαθητικών Κοινοτήτων της Β΄ τάξης στο Β΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο Μυτιλήνης.

Αναμνήσεις Γιώργου Σκοπελίτη:

Γράφω κι εγώ μερικά για να δείτε την ηλιθιότητα του Καραμανλικού κράτους της εποχής που είχε τις ρίζες του στο Καραμανλικό παρακράτος της δεκαετίας του ’60.

Εγώ λοιπόν τότε, ήμουν έντονα πολιτικοποιημένος αλλά δεν ήμουν μέλος της ΚΝΕ όπως οι άλλοι τρεις συμμαθητές και συγκατηγορούμενοί μου. Όταν λοιπόν μας ανέκριναν οι ασφαλίτες, αυτό που τους ενδιέφερε να μάθουν ήταν η δράση της ΚΝΕ, τα μέλη της και η οργάνωση γενικότερα, πράγματα τα οποία ήταν ακόμη άγνωστα σ’ εμένα, οπότε οι απαντήσεις μου ανάλογες.

Προσπάθησαν να βοηθήσουν τη μνήμη μου με μερικές “ψιλές” αλλά η μνήμη ήταν άδεια.

Αφού λοιπόν κατάλαβα πως για την ασφάλεια ήμουν μέλος της ΚΝΕ, δέχτηκα την πρόταση που μου έγινε και οργανώθηκα στη Νεολαία του ΚΚΕ.

Έτσι κατάφεραν να μετατρέψουν έναν ανένταχτο πολιτικά δραστήριο έφηβο δε δραστήριο Κνίτη!

Με την ευκαιρία, θέλω να ευχαριστήσω τους συμμαθητές και φίλους για την έμπρακτη συμπαράστασή τους τις μέρες εκείνες καθώς και την εμπιστοσύνη τους να με εκλέξουν για δυο συνεχόμενα χρόνια πρόεδρο της τάξης μας και συνεπώς του σχολείου όπως ήταν τότε ο κανονισμός.