Ήταν μικροκαμωμένος, μαύρος με γκρίζες πινελιές και μ’ ένα μελαγχολικό, ζεστό βλέμμα. Άκακος, αθόρυβος, συμπαθής. Κούτσαινε ελαφρά στο δεξί του πόδι. Το λημέρι του ήταν από το παλιό Δημαρχείο μέχρι το παλιό Λιμεναρχείο.
Τα παιδιά της χορωδίας τον βάφτισαν Μπαχ….
Τον περιμέναμε. Κυρίως όταν έβρεχε ή έκανε κρύο. Ανέβαινε τους τέσσερεις ορόφους του κτηρίου – στο λιμάνι παραδίπλα από το Πανελλήνιο – και τσουπ…. εμφανιζόταν χαρούμενος στην πρόβα μας.
Πέρναγε ανάμεσα από τα πόδια των παιδιών, βολευόταν στη γωνία και παρακολουθούσε την πρόβα μας. Μερικές φορές τον έπαιρνε κι ο ύπνος. Τον νανούριζαν οι φωνές της παιδικής και στη συνέχεια της νεανικής χορωδίας.
Τα παιδιά τον αγαπούσαν και συχνά τον φίλευαν με τα καλούδια που κουβαλούσαν στα σακίδια τους. Όταν τέλειωνε η πρόβα, ήσυχα κατέβαινε τις σκάλες και αποχωρούσε.
Πολλές φορές – όταν είχε πολύ κρύο – ερχόταν και τα βράδια στις πρόβες της ορχήστρας
και έμενε μαζί μας μέχρι αργά.
Είχαμε ετοιμάσει με τη νεανική χορωδία τα τραγούδια από τη θαυμάσια γαλλική ταινία
Les Choristes.
Υπέροχη μουσική, απαιτητική με επιπρόσθετη δυσκολία την απόδοση της στη γαλλική γλώσσα.
Προετοιμαστήκαμε όμως καλά και ξέραμε ότι θα τα καταφέρουμε.
Το δημοτικό θέατρο γεμάτο από κόσμο. Η συναυλία προχωρά όπως την έχουμε σχεδιάσει.
Η απόδοση των παιδιών είναι πολύ καλή, το νοιώθουν και μαζί με τους θεατές χαίρονται το αποτέλεσμα.
Και φθάνουμε ίσως στο πιο δύσκολο αλλά και πιο όμορφο τραγούδι της συναυλίας.
Το La Nuit του Jean – Philippe Rameau.
Τα παιδιά συνοδεύουν Sotto voce την Ειρήνη που με την υπέροχη φωνή της και τη θαυμάσια μελωδία του Rameau έχουν δημιουργήσει ατμόσφαιρα κατανυκτική.
Ο Μπαχ αθόρυβα, κλεφτά, ήρεμα αλλά και με σιγουριά ανεβαίνει την αριστερή σκαλίτσα της σκηνής, κάνει μια γρήγορη αναγνωριστική βόλτα ανάμεσα από τα πόδια των παιδιών και ξαπλώνει όπως πάντα, απολαμβάνοντας το …γνωστό ρεπερτόριο.
Ανάμεσα σε πνιχτά γέλια παιδιών και θεατών σώζουμε το άτυχο κομμάτι και κακήν κακώς το τελειώνουμε.
Ο επιστάτης του Δημοτικού θεάτρου βαρέως φέρων το κατόρθωμα του Μπαχ να διαφύγει της προσοχής του και καμαρωτός να παρακολουθεί από τη σκηνή τη συναυλία, ορμά αγριεμένος να τον κατεβάσει.
Τον προλαβαίνω και του ζητώ επιτακτικά να αφήσει το σκυλάκι στην ησυχία του.
Τον πείθω. Κατεβαίνει απ’ τη σκηνή μουρμουρίζοντας …γαλλικά.
Ο Μπαχ ήρεμος παρακολουθεί το υπόλοιπο της συναυλίας και σε λίγο κατά τη γνωστή του συνήθεια τον παίρνει ο ύπνος.
Ξυπνά από τα χειροκροτήματα του κόσμου στο τέλος της παράστασης και αφού μας βλέπει να κάνουμε την υπόκλιση αποχαιρετισμού, αποχωρεί από τη αριστερή σκαλίτσα όπως ακριβώς ήρθε.
Ήσυχα κι αθόρυβα.
Νίκος Τσιριγώτης, Αύγουστος 2021
